W całej historii ostatnich badań nad Jezusem, pytanie to pojawiało się wielokrotnie. Zwłaszcza pod koniec XVIII wieku, w dziewiętnastym i na początku XX wieku, różni autorzy kategorycznie zaprzeczali istnieniu Jezusa na podstawie radykalnej krytyki Ewangelii, zwłaszcza ich rozbieżności i sprzeczności.
Autorzy broniący teorii nieistnienia Jezusa wyjaśniają pojawienie się Ewangelii jako świadomą próbę stworzenia mitu. Innymi słowy, uważa się, że sztuczny człowiek został zbudowany z religijnego mitu i został rozpowszechniony jako oszukańcza historia, w tym przypadku przez ewangelistów. Jako główny dowód realności tego procesu historyzacji mitu, poza wspomnianą wyżej radykalną krytyką tekstów ewangelicznych i ich nieudanymi historycznymi faktami, zwykle przywołuje się prawie całkowitą nieznajomość ziemskiego życia Jezusa przez Pawła: nie potrafił on prawie nic o nim powiedzieć, poza ustanowieniem Eucharystii i wzmianką o jego śmierci i zmartwychwstaniu.
Jednak od lat dwudziestych XX wieku ogólne stanowisko krytyki zmieniło się radykalnie. Od tego czasu nie uważa się za naukowe zaprzeczanie historycznej rzeczywistości Jezusa ze względu na ilość bezpośrednich lub pośrednich dowodów na jego istnienie, ale raczej akceptowanie jej jako jeszcze jednego faktu z przeszłości, przy jednoczesnym stwierdzeniu, że jedną rzeczą jest zwykłe historyczne istnienie postaci, a drugą jego interpretacja.
